تاج ولایت (بندار رازی)

تـا تـاج ولایـت علـی بـر سـر مـه

هر روز ز روز رفته نیکو تر مـه

شکرانه ان که میر دین حیدر مـه

از لطف خدا و پاکی مادر مـه

یــــــــــــــــــــــــــــــــاعـــــــــــــــــــــــلــــــــــــــــــــــــی مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدد

بهانه(شیخ بهایی)
تـا کــی بـه تـمـنــای وصــال تــو یــگـانـه
اشکم شود از هـر مـژه چون سـیل روانه
خواهـد به سر ایـد شـب هجـران تو یا نه
ای تـیـر غـمـت را دل عـشــــاق نـشـانـه
جـمعـی به تو مشغول و تو غائب ز میانه
رفـتـم بـه در صـومـعـه عــــابــد و زاهــــد
دیـدم هـمه را پیش رخـت راکـع و سـاجد
در مـیـکـده رهـبـانـم و در صـومـعـه عــابد
گـه مـعـتـکف دیـرم و گـه سـاکن مسـجد
یـعنی که تو را مـی طلـبم خـانه به خـانه
روزی کـه بـر افـتند حریــفان پـی هـر کـار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار
مـن یـــار طلـب کـردم و او جــلوه گـه یــار
حاجـی بـه ره کـعـبه و مـن طـالـب دیـدار
او خانه همی جـوید و من صـاحــب خـانه
هـر در کـه زنـم صـاحب ان خـانه تویی تو
هـر جـا کـه روم پرتـو کـاشـانه تـویـی تــو
در مـیـکـده و دیـر کـه جـانـانـه تـویـی تــو
مقـصود من از کعـبه و مـی خـانه تویی تو
منـظور تـویــی کــعـبه و بــت خـانه بــهانه
بـلـبل ز چـمن زان گـل رخـسار نشـان دید
دیـوانـه نـیم مـن کـه روم خــانـه به خــانه
عــاقـل بــه قـــوانـیـن خـرد راه تـــو پــویـد
دیـوانــه بــرون از هـمـه ایـیـن تــو جـــویـد
تــا غـنـچـه بشـکفـته ایـن بـاغ کـه بـویـــد
هـر کـس بـه زبـانی صفت حــمد تــو گوید
بـلبـل بـه غـزل خـوانـی و قـمـری به تـرانه
بیـچاره “بــهائی” که دلـش زار غـم توست
هر چند که­عاصی ­است ­زخیل­­خدم توست
امیـــــد وی از عـاطــفت دم بـه دم توست
تـقـصـیـر خـیالـی بـــه امــید کـــرم توست
یعـنی که گـنه را به از این نیست، بـــهانه

بر اساس برخی روایات این خانه در اصل متعلق به “ام هانی” خواهر حضرت علی علیه السلام بوده است که ایشان پس از آمدن به کوفه، در آن اقامت گزیدند. این خانه در ضلع جنوب غربی و نزدیک مسجد کوفه واقع شده است و داخل آن اتاق های کوچک و محقری وجود دارد که هر کدام منتسب به یکی از فرزندان بزرگوار امام علی(ع) می باشد. همچنین محلی که پیکر حضرت علی علیه السلام را آنجا غسل دادند هم در این خانه دیده می شود.